دیرینْ‌یارِ من

از صبحدم

تکیه‌زده بر درگاه خانه

به جاده‌ای که در پشت کوه‌ها گم می‌شود

خیره مانده‌ام

هوا ابری است،

باران که ببارد

خواهی آمد

به این انتظار باور دارم...