اعتماد

از پس روزگاران تلخ و مدید

چند صباحی است که فرشته­سیرت و پاک­رویی همنشین شده است تنهایی من را

ای مرگ بر این روزگار،

که روی بد آن، آن­قدر تیره و ظلمانی بوده است بر من،

که دیدگانم از تماشا و باورِ نیک­رویی وی عاجز مانده،

صبر میکنم

یا چشمانم به روشنایی عادت خواهد نمود

یا در می­یابم که نور، سرابی بیش نبوده است.