انتظار

با دیدگانی نگران،

هم­آغوشی ابرهای تیره را،

در بستر آسمان آبی،

به امید تولد باران،

به نظاره نشسته­اند.

 

رویا

هیچ می­دانی

چه دردناک است

به تماشای زوال رویایت نشستن؟!

 

صداقت

و چه معصومانه

بر زبان می­راند

کودک،

نخست دروغ زندگی­اش را.

آب و هوا

دلم شور می­زند

گویی طوفانی در راه است.

سقوط

و که می­داند

چه حالی دارد، برگ زردی که از عرش درختان سبز،

چرخ­زنان،

بر فرش زمین خاکی فرود می­آید...

و چه حالی برگ سبز!

واهمه

دیگر حتی کلاغ­های مزرعه هم

از مترسک

ترسی ندارند.

باور

و ناگه

آگه گشتیم، که به سُخره گرفته­ایم

هرآنچه که دیروز سرسختانه باور داشتیم.

 

دفتر من

دوش، ورق می­زدم رویایی دفتر عشقمان را،

عشقم را،

حاشا اگر ذره­ای از عشق­م به تو کاسته شده باشد،

اما شگفتا!

حتی در صفحه­ای،ردپایی از عشق تو،

خیال تو حتی،

نیافتم.

 

نقاشی

در خیال خزان­زده خویش،

نقاشی می­کنم

تصویر طلوع مِهر چشمان تو را

در دیدگان خود.

 

حریم خصوصی

بدون اجازه 

عکسی انداختم

ازمورچه­ای خُرد