از پس روزگاران تلخ و مدید
چند صباحی است که فرشتهسیرت و پاکرویی همنشین شده است تنهایی من را
ای مرگ بر این روزگار،
که روی بد آن، آنقدر تیره و ظلمانی بوده است بر من،
که دیدگانم از تماشا و باورِ نیکرویی وی عاجز مانده،
صبر میکنم
یا چشمانم به روشنایی عادت خواهد نمود
یا در مییابم که نور، سرابی بیش نبوده است.
چه شبها که تا سپیدهدم،
همصحبت تیکتاک ساعت اتاقم نشدم
آن هم دیگر تیکتاک تازهای ندارد
و
به تکراری ملالآور بدل شده است
آه بر آمده از دل تو،
دردناک ترین خاطره ای خواهد بود
که در ذهن،
ازلی خواهد شد.
یار بی ریای من،
چه دوست داشتنی است داشتن رویاهای معصومانه ت.
چه دل انگیز است،
رقصیدن با خاطرات بی شمار لحظه های با تو بودن.
و چه دل انگیزتر،
دیدارت را به انتظار نشستن،
که بیایی و آتش اشتیاق بنشانی.
