نقاشی

در خیال خزان­زده خویش،

نقاشی می­کنم

تصویر طلوع مِهر چشمان تو را

در دیدگان خود.

 

حریم خصوصی

بدون اجازه 

عکسی انداختم

ازمورچه­ای خُرد

 

 

 

دغدغه

در غروب خویش

می­اندیشم

به اندیشه سپیده­دم

 

شکرانه

حالمان روبراه نیست اگر،

شکرگزار دوستان پرمهرمان هستیم...

 

برخورد

آدمی از کنار دیگر آدم به سادگی گذشت

آدمی ایستاد و کلاه از سر برداشت

آدمی کنجکاو، بر آن شد تا لایه­های پنهان دیگری را دریابد

و در اوج لذت، به منجلاب دشواری_­ها گرفتار آمد...

 

اعتماد

از پس روزگاران تلخ و مدید

چند صباحی است که فرشته­سیرت و پاک­رویی همنشین شده است تنهایی من را

ای مرگ بر این روزگار،

که روی بد آن، آن­قدر تیره و ظلمانی بوده است بر من،

که دیدگانم از تماشا و باورِ نیک­رویی وی عاجز مانده،

صبر میکنم

یا چشمانم به روشنایی عادت خواهد نمود

یا در می­یابم که نور، سرابی بیش نبوده است. 

حوصله

راننده رادیو را باز کرد

صدای رسای گوینده اخبار به

...

راننده رادیو را بست!

تیک تاک

چه شب­ها که تا سپیده­دم،

هم­صحبت تیک­تاک ساعت اتاقم نشدم

آن هم دیگر تیک­تاک تازه­ای ندارد

و

به تکراری ملال­آور بدل شده است

خاطره

آه بر آمده از دل تو،

دردناک ترین خاطره ای خواهد بود

که در ذهن،

ازلی خواهد شد.

خیال

یار بی ­ریای من،

چه دوست داشتنی است داشتن رویاهای معصومانه ت.

چه دل انگیز است،

رقصیدن با خاطرات بی شمار لحظه های با تو بودن.

و چه دل انگیزتر،

دیدارت را به انتظار نشستن،

که بیایی و آتش اشتیاق بنشانی.